Μεγάλος πατέρας, διδάσκαλος και ιεράρχης της χριστιανικής θρησκείας που γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 347 μ.Χ.(κατά άλλους το 354 μ.Χ.). και υπήρξε μέγας πολέμιος των Ελλήνων, του Ελληνικού πολιτισμού, της Ελληνικής παιδείας και των Εβραίων.
Μεταξύ πολλών άλλων αξίζει να αναφερθούν τα πιο κάτω:
Στο ‘περί κενοδοξίας και πως δει τους γονείς ανατρέφειν τα τέκνα’ πόνημά του, απαγορεύει τη χρήση Ελληνικών ονομάτων, λέγοντας
«Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγονών να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων» (δηλαδή της Παλαιάς. Διαθήκης και των αγίων.)
Πατέρας του ήταν ο στρατηγός Σεκούνδος και μητέρα του η Ανθούσα. Έμεινε από πολύ νωρίς ορφανός από πατέρα. Ήταν ευφυέστατος και σπούδασε πολλές επιστήμες στην Αντιόχεια, κοντά στον τότε διάσημο Έλληνα ρήτορα Λιβάνιο, αλλά και στην Αθήνα, μαζί με τον αγαπημένο του φίλο Μέγα Βασίλειο.
Όταν αποπεράτωσε τις σπουδές του ασκήτεψε, σε ηλικία 34 ετών χειροτονήθηκε διάκονος και στα 40 του πρεσβύτερος. Κατά την Ιερατική του διακονία ανέπτυξε όλα τα ψυχικά του χαρίσματα, πύρινο θείο ζήλο και πρωτοφανή ευγλωττία στα κηρύγματα του. Έσειε και συγκλόνιζε τα πλήθη της Αντιόχειας και συγκινούσε τις ψυχές τους βαθύτατα. Η φήμη του αυτή έφτασε μέχρι τη βασιλεύουσα και έτσι, την 15η Δεκεμβρίου 397 μΧ., με κοινή ψήφο βασιλιά Αρκαδίου και Κλήρου, έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινούπολης. Από την θέση αυτή, μεταξύ άλλων, υπήρξε αυστηρός ασκητής και δεινός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής, όπως φαίνεται από τα πολλά συγγράμματα του (διασώθηκαν 804, περίπου, ομιλίες του). Έργο επίσης του Χρυσοστόμου είναι και η Θεία Λειτουργία, που τελείται σχεδόν κάθε Κυριακή, με λίγες μόνο, από τότε αλλαγές.
Λόγω του χαρακτήρα του και της ακραίας του συμπεριφοράς καθαιρέθηκε και εξορίστηκε. Το 402 μ.Χ. αποκαταστάθηκε στον πατριαρχικό θρόνο. Δυο χρόνια αργότερα όμως, καθαιρέθηκε ξανά και εξορίστηκε στην Κουκουσό της Αρμενίας και από κει στα Κόμανα, όπου μετά από πολλές κακουχίες και άλλες ταλαιπωρίες πέθανε το 407 μ.Χ.
|
Εξελληνισμένο Εβραϊκό όνομα από το (יה) ΄για’, ένα από τα Εβραϊκά ονόματα του Θεού και το (חנן), ‘χανάν = δώρο και σημαίνει δώρο του Θεού. Το αντίστοιχο του στα Ελληνικά είναι το Θεόδωρος. |