|
|
Τραγουδιστής: Λόγος Τιμής
Συνθέτης: Λόγος Τιμής
Στιχουργός: Λόγος Τιμής
Χρονολογία:
Έλα και μίλα μου
Μη τα κρατάς μέσα σου θα γίνουν φωτιά
Έλα και μίλα μου
Έχω ψυχή μικρού παιδιού μα και αετού
Γράφω και ραπάρω στη σκύλα μου
Με ρωτάει με απορία: «αυτή είναι η τέχνη σου; Και αν σε γνωρίσω στα αλήθεια πόσο σου μοιάζει;»
Απαντάω «δεν είναι δικιά μου»
Λέει «δε με νοιάζει, μαλάκα κάτι κανείς και μ’ ανατριχιάζει»
Είδα τον κόσμο να διψάει για αίμα και κόντρες
Δεν ασχολούνται με κουπλέ, με ταμπούρα και μπότες
Του ’πα «μικρέ αξίζεις περισσότερα απ’ το Rolex»
Ξέρω πως θα ’ρθει να με βρει όταν φύγουν οι μόδες
Τα πιο πολλά απ’ όσα ξέρω μου τα μάθανε πότες
Με κολλημένα κεφάλια και κλειδωμένες πόρτες
Μα δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι όταν ρωτάνε «πώς;» και απαντάω «με την καρδιά, εμείς δε ξέρουμε νότες»
Εσύ δε μοιάζεις με κανένα ρε κωλόπαιδο
Γιατί οι ελεύθεροι δεν έχουνε στρατόπεδο
Σου ’πα «δεν πιάνω το στυλό για κανένα παιχνίδι, κι ας είναι μια μέρα να μου σταθεί εμπόδιο»
Άμα δε νιώθεις αρκετός κάπου παίζει να περισσεύεις
Γι’ αυτό κόψε επαφές το συντομότερο
Κοίτα να κάνεις ό,τι σε γεμίζει
Γιατί οι άλλοι θα ζητάνε πάντα περισσότερο
Αυτός ο τύπος απ’ τους τύπους έχει πρόβλημα
Μα άμα δεν είχα, δε θα ’χα και τι να γράφω
Καλά τα λες εσύ, καλά τα λεν’ και οι φίλοι σου
Μα εσάς περίμενα κουφάλες να το μάθω
Όσον αφορά το συγκρότημα και όσα λέγονται, ναι
Εγώ γράφω για τον πόνο, δεν τον ντρέπομαι
Μπορώ να σου προτείνω κι άλλους ν’ ακούσεις αν θες
Μόνο μη μας ζαλάς τα άρχιδια, δεν παλεύεται (όχι)
Νιώθω περήφανος για 15 πρόσωπα,
15 παιδιά και 15 ονόματα
Θα μάτωνε η καρδιά μου αν με προδίδανε ποτέ μία φορά και δύο αν μάθαινα πώς το κάνανε σκόπιμα
Νιώθω περίεργος για 15 πρόσωπα,
15 παιδιά περίεργα και αλλόκοτα
Ξέρουν καλά πώς όσοι managers και αν μαζευόντουσαν, αυτή η οικογένεια θα λειτουργούσε αυτόνομα
Μιλάς για την ελπίδα και σκαλώνω με τα χείλη σου
Μετά βολτάρω ζαλισμένος στην Αθήνα
Τι να πω γαμώτο; Έχεις και ’συ τα δίκια σου
Τι να με κάνεις κοντά σου αν δε με ’χεις δίπλα σου;
Εδώ δε μας ανήκει κανένας και τίποτα
Να την προσέχεις και και ’συ να τον αγαπάς
Εδώ τα πάντα τρέχουν γρήγορα
Έλα και μίλα μου αδερφέ, κάν’ το για μας
Ρεφρέν
Όσα παλεύω να ξεχάσω την πόρτα χτυπάν χαράματα, φόβοι και τρεχάματα κοιτάνε
Πήγαινε πες τους πως εδώ τα πακέτα κάνουνε θαύματα, γράφουμε, χαράματα γυρνάμε
(Χ2)
Verse 2 [Λάμπρος]
Κοιτώ μπροστά μου το μέλλον κ’ όλο αγχώνομαι
Κοιτάζω πίσω το παρελθόν και πονάω
Άμα δεν έζησες μαζί μου αυτή την κόλαση
Δε ξέρεις στο μυαλό μου τι σκατά κουβαλάω
Θα ’πρεπε σήμερα να χαίρομαι, φτιάχνω το σπίτι μου
Έτσι όπως θα ’θελες και θα ’θελα
Μα στα ντουλάπια μου βρήκα φωτογραφίες που γελάγαμε
Ακόμα πως έφυγες δεν κατάλαβα
Μέσα μου πένθος που ποτέ μου δεν εκτόνωσα
Για να στα γράφω σημαίνει δεν αυτοκτόνησα
Πέρασα λίγο από το σπίτι της να δω σκέτα ντουβάρια, καπάκι στο ποτάμι κατηφόρησα
Ούτε θυμάμαι το πότε ενηλικιώθηκα
Πότε οι ευθύνες μου βαρέσανε την πόρτα
Ούτε ο πατέρας μου ξέρει πόσο πληγώθηκα
Μα ούτε καν η μάνα μου γιατί έκλεινα τα φώτα
Τώρα με κρίνουνε και λένε πως φέρουμε ευθύνη
Λες και άμα γράψω το λάθος τότε αυτό θα τους μείνει
Ποτέ δεν ήμουνα τέλειος ούτε καν για ’κείνη
Και με φοβάμαι στο γκάζι, πουτάνα αδρεναλίνη
Είμαι σκυλί να μη φοβάσαι μαζί μου στο πλάι, και άμα χαθήκαμε συγγνώμη
Φταίει ο χρόνος, το μυαλό μου γαμάει
Και ’συ για μένα μοιάζεις με Σαλώμη
Θα μου πάρουν το κεφάλι ένα ξημέρωμα
Παλιά μπορεί να πίστευα, τώρα μισώ τον έρωτα
Παλιά τα πρωινά μου περίμενα για ξενέρωμα, δεν ξέρουνε τι ζούμε μας κάνουν αφιέρωμα
Ρεφρέν [Θανάσης]
Όσα παλεύω να ξεχάσω την πόρτα χτυπάν χαράματα, φόβοι και τρεχάματα κοιτάνε
Πήγαινε πες τους πως εδώ τα πακέτα κάνουνε θαύματα, γράφουμε, χαράματα γυρνάμε
(Χ2)
|
