Η Αγία Πλακίλλα ήταν σύζυγος του Θεοδοσίου του Μεγάλου (σφαγέα Θεσσαλονικέων στον Ιππόδρομο).
Ήταν Ισπανικής καταγωγής όπως και ο σύζυγός της και το πραγματιικό της όνομα ήταν 'Aelia Flaccilla'

Όνομα:	Φλάκκα
Ετυμολογία:	Από τη Λατινική λέξη' flacca' και σημαίνει την ωτόλικνο= αυτήν που έχει μακριά και χαλαρά αυτιά σαν κούνια μωρού.

Μαρτύρησε διά σπάθηςς.

Όνομα:	Θεόκλειος
Ετυμολογία:	Από το θεός και το κλέος (δόξα) και σημαίνει "δόξα του Θεού".

Έλαβε μέρος στην ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδο.

Όνομα:	Πελάγιος
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο Ελληνικό ρήμα ‘πελαγόω’ και σημαίνει τον πελαγίσιο, αυτόν που ανήκει στο πέλαγος.

Δεν υπάρχει άγιος με τέτοιο όνομα, παρακαλώ πηγαίνετε στο αντίστοιχο γυναικείο

Όνομα:	Φλάκκος
Ετυμολογία:	Από τη Λατινική λέξη' flaccus' και σημαίνει τον ωτόλικνο= αυτόν που έχει μακριά και χαλαρά αυτιά σαν κούνια μωρού.

Δεν υπάρχει αγία με αυτό το όνομα. Παρακαλώ πηγαίνετε στο αντίστοιχο ανδρικό.

Όνομα:	Σταύρη
Ετυμολογία:	Από τον Σταυρό στον οποίο σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός, με αναβιβασμό του τόνου γίνεται Σταύρος εκ του οποίου προέρχεται το θηλυκό όνομα Σταύρη. Η λέξη σταυρός στα αρχαία Ελληνικά σήμαινε τον όρθιο πάσσαλο, το παλούκι, τον στύλο, συνήθως ξύλινο. Σήμερα αποδίδεται με 4 τρόπους. Ο ελληνικός με τέσσερα ισοσκελή άκρα (+), ο λατινικός του οποίου το κατακόρυφο σκέλος είναι μακρύτερο από το οριζόντιο (†), ο συνεπτυγμένος, σταυρός του Αγίου Αντωνίου σε σχήμα ταυ (Τ) και ο χιαστός, σταυρός του Αγίου Ανδρέα σε σχήμα χι (Χ).

Όνομα:	Σταυροθέα
Ετυμολογία:	Από τις λέξεις σταυρός και θεός και σημαίνει ο θεός που σταυρώθηκε

Όνομα:	Σταυρόθεος
Ετυμολογία:	Από τις λέξεις σταυρός και θεός και σημαίνει ο θεός που σταυρώθηκε

Το 326 μ.Χ. η Αγία Ελένη πήγε στην Ιερουσαλήμ για να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους και να ευχαριστήσει το Θεό για τους θριάμβους του γιου της Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ο Θείος ζήλος όμως, έκανε την Άγια Ελένη να αρχίσει έρευνες για την ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού.

Σύμφωνα με τους συναξαριστές επάνω στο Γολγοθά υπήρχε ειδωλολατρικός ναός της θεάς Αφροδίτης, τον οποίο γκρέμισε και άρχισε τις ανασκαφές. Σε κάποιο σημείο, βρέθηκαν τρεις σταυροί, αλλά ποιος από τους τρεις ήταν του Κυρίου; Τότε ο επίσκοπος Ιεροσολύμων Μακάριος με αρκετούς Ιερείς, αφού έκανε δέηση, άγγιξε στους σταυρούς το σώμα μιας ευσεβέστατης κυρίας που είχε πεθάνει. Όταν ήλθε η σειρά και άγγιξε τον τρίτο σταυρό, που ήταν πραγματικά του Κυρίου, η γυναίκα αμέσως αναστήθηκε.

Η είδηση διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλα τα μέρη της Ιερουσαλήμ. Πλήθη πιστών άρχισαν να συρρέουν για να αγγίξουν το τίμιο ξύλο. Επειδή, όμως, συνέβησαν πολλά δυστυχήματα από το συνωστισμό, ύψωσαν τον Τίμιο Σταυρό μέσα στο ναό σε μέρος υψηλό, για να μπορέσουν να τον δουν και να τον προσκυνήσουν όλοι.

Αυτή, λοιπόν, την ύψωση καθιέρωσαν τα ιερατεία, να γιορτάζουμε στις 14 Σεπτεμβρίου.

Ορισμένοι Συναξαριστές, (συγγαραφείς που ασχολούνται με βίους των Αγίων) αυτή την ημέρα, αναφέρουν και την ύψωση του Τιμίου Σταυρού στην Κωνσταντινούπολη το 628 μ.Χ. από τον βασιλιά Ηράκλειο, πού είχε νικήσει και ξαναπήρε τον Τίμιο Σταυρό από τους Αβάρους, οι οποίοι τον είχαν αρπάξει από τους Αγίους Τόπους.

Αξιοσημείωτο είναι κα το γεγονός ότι η εκκλησία των Ιεροσολύμων θεώρησε ότι ο Σταυρός του Χριστού ανήκει σε όλη την χριστιανοσύνη και γι’ αυτό τον κατατεμάχισε και τον διένειμε παντού.

Τρεις εικόνες σε εκκλησία του Παλαιχωρίου Κύπρου διηγούνται μιαν εντελώς διαφορετική ιστορία....

Όνομα:	Σταύρος
Ετυμολογία:	Από τον Σταυρό στον οποίο σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός, με αναβιβασμό του τόνου. Στα αρχαία Ελληνικά σήμαινε τον όρθιο πάσσαλο, το παλούκι, τον στύλο, συνήθως ξύλινο. Σήμερα αποδίδεται με 4 τρόπους. Ο ορθόδοξος που πλασάρετε σαν ελληνικός με τέσσερα ισοσκελή άκρα (+), ο καθολικός που παρουσιάζεται σαν λατινικός του οποίου το κατακόρυφο σκέλος είναι μακρύτερο από το οριζόντιο (†), ο συνεπτυγμένος, σταυρός του Αγίου Αντωνίου σε σχήμα ταυ (Τ) και ο χιαστός, σταυρός του Αγίου Ανδρέα σε σχήμα χι (Χ).

Σύζυγος του πάμπλουτου Αϊβαλιώτη εμπόρου Χατζηκώστα. Φημιζόταν, όχι μόνο για τα πλούτη του συζύγου της, αλλά και για τα δικά της και ακόμη για την υπέροχη ομορφιά της. Όταν εκδηλώθηκε η επανάσταση του 1821 στην Ελλάδα οι Τούρκοι πυρπόλησαν την πόλη του Αϊβαλί και έσφαξαν πολλούς άνδρες και γυναικόπαιδα, μεταξύ αυτών τον άνδρα και τα παιδιά της.

Ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν, ήταν τελικά και εκείνη. Παρόλα της τα προβλήματα βοηθούσε όπως και όσο μπορούσε παιδιά ορφανά, έστω και ζητιανεύοντας. Αυτήν την εικόνα κάποιοι αλήτες αποκάλεσαν «Ψωροκώσταινα».

Όταν γινόταν κάποια στιγμή έρανος στην πλατεία του Ναυπλίου, προκειμένου να μαζευτούν χρήματα για τον ανεφοδιασμό του πολιορκούμενου Μεσολογγίου, κανένας δεν πρόσφερε τον οβολό του. Τότε η γριούλα και πάμφτωχη ζητιάνα, Πανωραία πλησίασε με αποφασιστικό τρόπο και έδωσε όλη της την περιουσία. «Δεν έχω τίποτα άλλο από αυτό το ασημένιο δαχτυλίδι κι αυτό το γρόσι. Αυτά τα τιποτένια προσφέρω στο μαρτυρικό Μεσολόγγι». Αμέσως μετά άρχισαν να πέφτουν βροχή οι συνεισφορές. Ασήμαντη πράξη αλλά με τεράστιο επακόλουθο.

Το ψωροκώσταινα όμως πέρασε και για την Ελλάδα μέσω κάποιου βουλευτή, που δυστυχώς η ιστορία δεν διέσωσε το όνομα του.

Ας σταματήσει επιτέλους η ντροπιαστική αυτή διαβολή για την Πανωραία και την πατρίδα μας.

Όνομα:	Πανωραία
Ετυμολογία:	Από τις αρχαίες Ελληνικές λέξεις 'παν' και 'ωραία' και σημαίνει την πανέμορφη.

Δεν υπάρχει άγιος με αυτό το όνομα, για τεκμαρτή εορταστική ημερομηνία παρακαλώ πηγαίνετε στο αντίστοιχο γυναικείο

Όνομα:	Πανωραίος
Ετυμολογία:	Από τις αρχαίες Ελληνικές λέξεις 'παν' και 'ωραίος' και σημαίνει τον πανέμορφο. Δεν συνηθίζεται σαν ανδρικό όνομα.

Σφαγιασθείς από τους Τούρκους Έλληνας της Ιωνίας

Όνομα:	Χαρτοφίλης
Ετυμολογία:	Από τις λέξεις χαρτί και φίλος. Ο φίλος των γραμμάτων.

Μαρτύρησε δια σπάθης.

Όνομα:	Βαλέριος
Ετυμολογία:	Από το Λατινικό 'valere' που σημαίνει υγεία, να είναι κάποιος δηλαδή υγιής και δυνατός. Η κατάληξη -ανός σημαίνει αυτόν που ανήκει στον Βαλέριο.

Δόξασε τη χώρα της Λυκαονίας. Ήταν θερμός κήρυκας του Χριστού στον κόσμο της ειδωλολατρίας και θανατώθηκε κατόπιν βασανιστηρίων.

Όνομα:	Πάπας
Ετυμολογία:	Ιερέας

Μοναχός στη Μονή Βατοπαιδίου και μαθητής του Αγίου Νήφωνα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Βασανίσιτηκε και αποκεφαλίστηκε το 1507 από τους Τούρκους.

Όνομα:	Μακαρεύς
Ετυμολογία:	Από το αρχαίο Ελληνικό επίθετο ‘μάκαρ’=ευτυχισμένος. Ή αυτός που προέρχεται από την Μακαρόνησο (νησί των Μακάρων - αρχαία ονομασία της Κρήτης).

Γεννήθηκε στα μέσα του 17ου αιώνα μ.Χ. στο Λεοντάριο της Πελοποννήσου και ασκήτευσε στην Ιερά Μονή Aγίας Τριάδος Σουρβιάς, που βρίσκεται κοντά στο χωριό Μακρινίτσα. Ο Όσιος Γεράσιμος θεωρείται ο δεύτερος κτήτωρ της Ιεράς Μονής Σουρβιάς και εκεί βρίσκεται και ο τάφος του.

Όνομα:	Γεράσιμος
Ετυμολογία:	Από την αρχαία Ελληνική λέξη γέρας=έπαθλο και σημαίνει "βραβευμένος".

Δεν υπάρχει αγία με τέτοιο όνομα, παρακαλώ πηγαίνετε στο αντίστοιχο ανδρικό

Όνομα:	Παπαδιά
Ετυμολογία:	Σύζυγος του ιερέα

Η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος έγινε στην Κωνσταντινούπολη το έτος 680 μ.Χ. επί της βασιλείας του Kωνσταντίνου Δ' και καταδίκασε τον Μονοθελητισμό. Ο αριθμός των Πατέρων που έλαβαν μέρος στην Σύνοδο ανέρχεται στους 150.

Το Συναξάρι αναφέρει χαρακτηριστικά ότι η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος «Ἠθροίσθη δὲ ἐν τῷ Τρούλλῳ τοῦ Παλατίου, τῷ λεγομένῳ, Ὠάτῳ, ἀναθέματι καθυποβαλοῦσα Σέργιον, καὶ Πύρρον, καὶ Πέτρον, καὶ Παῦλον, Ἐπισκόπους γενομένους Κωνσταντινουπόλεως· Μακρόβιόν τε τὸν Ἀντιοχείας, καὶ Κῦρον τὸν Αλεξανδρείας, καὶ Ὁνώριον τὸν Ῥώμης, Στέφανόν τε καὶ Πολυχρόνιον, καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς».

Η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος, υπήρξε η κατάληξη πεντηκονταετών θεολογικών και εκκλησιαστικών ερίδων (7ος αιώνας μ.Χ.) περί το θέμα αν ο Θεάνθρωπος Χριστός, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, σε μία Υπόσταση (ένα πρόσωπο), έχει δύο ενέργειες και θελήσεις ή μία. Η Σύνοδος των Αγίων Πατέρων καταδίκασε τη χριστολογία των μονοθελητών, όσων δηλαδή υποστήριζαν, ότι ο Χριστός έχει μόνον μία θέληση και ενέργεια, διότι αυτή η χριστολογία δεν ήταν παρά «μεταμφιεσμένη» επανεμφάνιση της ήδη απερριμμένης και καταδικασμένης αιρέσεως του μονοφυσιτισμού (στην Αγία Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, 451 μ.Χ.). Η ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδος ουσιαστικώς δικαίωσε τη χριστολογία και τους αγώνες των Αγίων Σωφρονίου Πατριάρχου Ιεροσολύμων (βλέπε 11 Μαρτίου) και Μαξίμου του Ομολογητού (βλέπε 21 Ιανουαρίου) κατά της αιρέσεως του μονοθελητισμού και δογμάτισε, ότι επειδή ο Χριστός έχει τέλειες τις δύο φύσεις, θεία και ανθρώπινη, έχει και δύο φυσικές θελήσεις και δύο ενέργειες (θεία και ανθρώπινη), όπως προκύπτει και από τις ίδιες τις Ευαγγελικές διηγήσεις.

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (580 - 662 μ.Χ.), πρώτα Ηγούμενος της Μονής Χρυσουπόλεως κοντά στην Κωνσταντινούπολη, αγωνίσθηκε για πολλά χρόνια χωρίς «ανώτερη» εκκλησιαστική υποστήριξη, ενώ τα Πατριαρχεία της Ανατολής και η Ρώμη είχαν αποδεχθεί την αίρεση κάτω από επίδραση του μονοθελήτου Αυτοκράτορος Κώνσταντος Β΄ (641 - 668 μ.Χ.). Ο Άγιος Μάξιμος περιήλθε γη και θάλασσα από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη Ρώμη, όπου και βοήθησε στη Σύνοδο του Λατερανού (649 μ.Χ.) κατά του μονοθελητισμού, υπό τον ορθόδοξο Πάπα Μαρτίνο (βλέπε 13 Απριλίου). Ο Άγιος Μάξιμος συνελήφθη και πέθανε στην εξορία στη Λαζική. Όταν σε ανάκριση ο αιρετικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Πέτρος του είπε να ενωθεί με την καθολική (παγκόσμια) εκκλησία που είχε δεχθεί την αίρεση, ο Άγιος Μάξιμος απάντησε: «Ο Θεός των όλων (Χριστός), μακαρίζοντας τον Πέτρο για όσα είπε, ομολογώντας Αυτόν καλώς, είπε ότι Καθολική Εκκλησία είναι η ορθή και σωτήριος ομολογία της πίστεως σ' Αυτόν» (και όχι η ενότητα μέσα στην αίρεση, μέσα στην ψευδή πίστη).

Οι αντίπαλοι της Ορθοδοξίας, αιρετικοί Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Σέργιος (610 - 638 μ.Χ.), Πύρρος (638 - 641, 654 μ.Χ.), Παύλος Β΄ (641 - 653 μ.Χ.) και Πέτρος (654 - 666 μ.Χ.), οι αιρετικοί Πατριάρχες Αντιοχείας Μακάριος (650 - 685 μ.Χ.) και Αλεξανδρείας Κύρος (630 - 642 μ.Χ.), ο αιρετικός Πάπας Ρώμης Ονώριος (625 - 638 μ.Χ.) και οι Στέφανος, Πολυχρόνιος και Κωνσταντίνος αναθεματίσθηκαν από την ΣΤ’ Οικουμενική Σύνοδο.

Σήμερα ο μονοθελητισμός και ο μονοενεργητισμός αποτελούν συστατικά της χριστολογίας των «μετριοπαθών» (σεβηριανών) μονοφυσιτών, δηλ. των μονοφυσιτών Κοπτών (της Αιγύπτου), των Αρμενίων, των Αιθιόπων, των Συροϊακωβιτών και των Ινδών του Μαλαμπάρ. Δυστυχώς, ο σύγχρονος θεολογικός διάλογος από το 1990 μ.Χ. και εξής, αποφαίνεται, αντιθέτως προς τις Άγιες Οικουμενικές Συνόδους, ότι δήθεν οι προαναφερθέντες μονοφυσίτες είναι Ορθόδοξοι και ότι οι Άγιοι Πατέρες δήθεν τους παρεξήγησαν.

Η διακήρυξη του δόγματος περί δύο φυσικών θελήσεων και ενεργειών στο Χριστό από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, ελέγχει επίσης και τους αιρετικούς Λατίνους (την παπική-ρωμαιοκαθολική «εκκλησία»), οι οποίοι μερικούς αιώνες αργότερα δια του στόματος των σχολαστικών τους μεσαιωνικών θεολόγων και κυρίως τον 14ον αιώνα μ.Χ. δια των αντι-παλαμικών και αντι-ησυχαστών φιλοσόφων στην Ανατολή, αρνήθηκαν τη διάκριση φύσεως και φυσικής ενεργείας στο Θεό, αντίθετα με τους Αγίους Πατέρες της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου και σύνολη την εκκλησιαστική διδασκαλία.

Η καταδίκη του Πάπα Ονωρίου από την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, τρανώς αποδεικνύει ότι είναι εκκλησιολογικά ψευδής και απαράδεκτος ο θεολογικός μύθος των παπικών περί «αλαθήτου» του Πάπα.

Το νομοθετικό έργο (την έκδοση ιερών Κανόνων) της ΣΤ', καθώς και της προηγηθείσης Ε΄ Οικουμενικής Συνόδου (553 μ.Χ.) συμπλήρωσε η Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδος (Κωνσταντινούπολη, 691 μ.Χ.).

Όνομα:	Οικουμενία
Ετυμολογία:	Από την αρχαία Ελληνική λέξη 'οικουμένη' και σημαίνει την παγκόσμια