Δροσούλα, η νεράιδα της βροχής Οι Νεράιδες των Καιρικών Φαινομένων, MEADOWS DAISY, Μάρτιος 2008
	ΣΤΗ ΔΡΟΣΙΑ ΤΩΝ ΚΗΠΩΝ ΜΟΥ, ΓΑΒΑΛΑ ΜΑΡΙΑ, Μάιος 2001
	ΡΩΣΣΟΧΩΡΙ, ΔΡΟΣΙΑ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΣΤΑΜΑΤΑ, ΠΟΡΦΥΡΗΣ ΤΑΣΟΣ, Μάιος 2020
	ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΤΗ ΔΡΟΣΙΑΝΗ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ, ΔΡΑΝΔΑΚΗΣ Β. ΝΙΚΟΛΑΟΣ, Ιανουάριος1988
	ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ ΑΚΡΟΠΑΤΕΙ ΣΤΗ ΔΡΟΣΙΑ ΤΟΥ ΔΕΙΛΙΝΟΥ, CARVALHO MARIO. DE, Μάιος 1999
	ΟΥΤΕ ΔΡΟΣΙΑ, ΚΑΡΔΑΤΟΥ ΜΑΡΙΑ, Ιανουάριος 2003
	ΜΕ ΤΗ ΔΡΟΣΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΡΟΥΛΗ, ΣΑΛΠΑΔΗΜΟΥ ΝΙΚΗ, Δεκέμβριος 2000
	Η ΔΡΟΣΟΥΛΑ, ΒΛΑΧΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΜΑΡΙΑ, 1995

H Δροσούλα , , Μιχάλης Βιολάρης, Δωρίτα Σακέτα, Ήβη Γεωργίου-Κυριακίδου

Χαράμι τα βυζάκια μας , 1972, Τζένη Καρέζη

Η δροσούλα , 1946 , Βασίλης Τσιτσάνης & Στράτος Παγιουμτζής

Αγάπη , 1984, Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Είναι αβάσταχτο να φεύγεις , 1990, Ελένη Βιτάλη

Δρόσω η αρχοντοπούλα, 1967

Ο Μάρτης βάνει το σκύλο στο δροσό και το γάτη στον πυρόμαχο 

Οι όψιμες θέλουν βροχές κι οι πρώιμες δροσούλες.

Τ’ Αγιαννιού του Ριγανά, θέλουν τα μνιά δροσιά!

Τρώω βούτυρο κι' αυγά, μου έφαγαν την καρδιά. Τρώω κρεμμύδια, τρώω δροσιά 

Τα σύκα θέλουνε δροσιά και τα κεράσια κάψα

Άλλο δεν έψησε την Οσία Μαρία, παρά η δροσιά του Μαγιού 

Ανάρια τα κλωνάρια του κουνάει ο γερο-πεύκος, και πίνει και ρουφάει δροσιά κι αχολογάει και τρίζει

Όποιος τσοιμάται στη δροσιά τσαί στη δροσοπεζούλα κακοχειμώνα τημ περνά η έρημη του γούλα

Άντρα μου, καλάντρα μου, τρώς κρομμύδι, τρώς δροσιά, τρώω κι' εγώ τ' αυτγά με το πολύν πολύν πιπέριν και καίεται η καρδιά μου 

Από κρυφοθέρμη περίμενε να σου δώση δροσιά

Ο Μάης ρίχνει τη δροσιά, Απρίλης τα λουλούδια 

Ο Θεός με τον πάγο δροσίζει και με την δροσιά καίγει 

Κατακαϊμένε άνθρωπε σαν πόντικας γεννιέσαι, σαν λοντάρι θρέφεσαι, σαν τη δροσιά χαλειέσαι

Όποιος δεν επερπάτησε τη νύχτα με φαγγάρι και την αυγή με τη δροσιά τον κόσμο δεν εχάρη

Από τσου ξένους δροσιά, κι από τσου δικούς φωτιά

Ήμεις οι ζέν ιδώ ήμαστι σαν τ' δροσούλα στου κλαράκ'

Αυτός είναι ανιδρόσγους παπάς πουτέ δεν είδαμι τ' δρουσιά τ' 

Σαν του Μαγιού το δρόσο.

Το κρεμύδι 'ναι δροσιά

Τον έβαλε 'ς το δροσιό (φρέσκο)

Κλάψε με, μάνα μ’, κλάψε με τη νύχτα με φεγγάρι και την αυγούλα με δροσιά ώσπου να δύσει ο ήλιος, να βγουν τα ‘λάφια στις βοσκές κι όλες οι λαφίνες.

Όλα τ’ άνθη, μητέρα, δεν είν’ αδελφάκια; Σε γαστρούλες και κήπους, αγρούς και ρυάκια, Μια δροσιά, και μικρά και μεγάλα;