Άγγλος φιλέλληνας ποιητής που έδωσε τη ζωή του σε ηλικία 36 ετών, στο Μεσολόγγι, για την ελευθερία της Ελλάδας. Άστε που μερικοί ‘φίλοι’ τον είδαν στο Μεσολόγγι με Αλβανική φορεσιά να πολεμά για την ελευθερία της… Αλβανίας.
O Λόρδος Έλγιν, περήφανος για τη λεηλασία της Ακρόπολης των Αθηνών, προσκάλεσε, το 1811, τον παρεπιδημούντα Λόρδο Βύρωνα που κατοικούσε σ' ένα ξενώνα κάτω από την Ακρόπολη να του δείξει τα κατορθώματα του. Αποτέλεσμα της φρίκης που ένιωσε ο Λόρδος Βύρων ήταν δυο οργισμένα ποιήματα του που έγραψε καταγγέλλοντας τον βέβηλο ακρωτηριασμό και την κλοπή των Αρχαίων Ελληνικών αριστουργημάτων γιομάτα κατάρες για τους αδίστακτους κλέφτες,
Για όσους νομίζουν ότι το αίτημα για επιστροφή των μαρμάρων είναι πρόσφατο ας τα διαβάσουν. Το ‘Childe Harold's Pilgrimage’ και το ‘The Curse of Minerva’ (Η Κατάρα της Αθηνάς) που δυο αποσπάσματα του, σε μετάφραση Πάνου Καραγιώργου, παρατίθενται στον χώρο αυτό.

Η Κατάρα της Αθηνάς (αποσπάσματα) «Ω θνητέ, – έτσι μου είπε – της ντροπής σου αυτό το χρώμα Βρετανός μου λέει να ’σαι, όνομα ανδρείου ακόμα μέχρι χτες λαού, ελευθέρου, με ωραία πεπρωμένα, τώρα περιφρονημένου, και ιδίως από μένα. Η Παλλάδα πρώτος θα ’ναι της πατρίδας σου εχθρός· την αιτία θες να μάθεις; Κοίτα γύρω σου κι εμπρός. Έχω δει πολλούς πολέμους κι ερημώσεις να πληθαίνουν κι άλλες τόσες τυραννίες να ανεβοκατεβαίνουν. Απ’ του Τούρκου τη μανία γλίτωσα και του Βανδάλου, μα η χώρα σου έναν κλέφτη μου ’χει στείλει πιο μεγάλο. Κοίτα, άδειος ο ναός μου, κατοικία ρημαγμένη, και στοχάσου τι μιζέρια είναι γύρω απλωμένη. Τούτα ο Κέκροπας, κι εκείνα τα ’χε ο Περικλής στολίσει, κι ο Αδριανός τις Μούσες για να τις παρηγορήσει, και ευγνωμονώ και όσους το ναό μου έχουν χτίσει, μα ο Αλάριχος κι ο Έλγιν μ’ έχουν άγρια συλήσει. Και σαν να ’πρεπε ο κόσμος το κατόρθωμα να μάθει, ο Ελγίνος στο ναό μου πάει και τα’ όνομά του γράφει, σα να νοιάστηκε η Παλλάδα να δοξάσει τ’ όνομά του, κάτω η υπογραφή του, πάνω το κατόρθωμά του. Και στο τέλος, μες στο τόσο το ανώνυμο το πλήθος, θα βρεθεί κάποιος διαβάτης που θα έχει λίγο ήθος· λυπημένος, βλέποντάς τα, άφωνος θ’ αγανακτήσει, θα θαυμάσει τα κλεμμένα, μα τον κλέφτη θα μισήσει. Ώ, καταραμένη να ’ναι η ζωή του και ο τάφος και οργή να συνοδεύει το ιερόσυλό του πάθος. Τ’ όνομά του η Ιστορία δίπλα σ’ εκεινού θα γράψει του τρελού, που της Εφέσου το ναό ’χε κατακάψει. Κι η κατάρα μου πιο πέρα απ’ τον τάφο να τον πάει και το μίσος αιωνίως και τους δυο να κυνηγάει. Ο Ηρόστρατος και ο Έλγιν, και οι δυο ατιμασμένοι, μα ο δεύτερος πιο μαύρος απ’ τον πρώτο θ’ απομένει.