(256 - 336) Λίβυος στην καταγωγή ασκητής, θεολόγος και ιερέας στην εκκλησία της Αλεξάνδρειας. Οι θεολογικές του θέσεις ότι ο Υιός του Θεού ήταν κτίσμα, αποκλήθηκαν «Αρειανισμός» από τους αντιπάλους του και καταπολεμήθηκαν ως αίρεση («Αρειανή διαμάχη», που κράτησε τρεις αιώνες). Ο ίδιος φαίνεται να ήταν κάτοχος αξιόλογης μόρφωσης με ιδιαίτερη συμπάθεια προς την Αριστοτελική φιλοσοφία.

Κατά τον Επιφάνιο ήταν «δόλιος όφις», κατά το Σωζόμενο «διαλεκτικώτατος», ενώ κατά το Σωκράτη «ουν άμοιρος της διαλεκτικής λέσχης». Το γεγονός ότι οι ενάντιοί του δεν αμφισβήτησαν το ήθος του φανερώνει ότι διήγε άμεμπτη ζωή. Ο Άρειος είχε κατορθώσει να πείσει τον Αυτοκράτορα του Βυζαντίου για την ορθότητα των θέσεων του έτσι που ο Μέγας Κωνσταντίνος να δώσει οδηγίες στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλέξανδρο, μέγα πολέμιο του Αρείου, να επιτρέψει στον Άρειο να μετέχει της Θείας Κοινωνίας.

Βρέθηκε κατακρεουργημένος με σκουλήκια να τρων τις σάρκες του το πρωί της ημέρας που θα πήγαινε ξανά για πρώτη φορά να συμμετάσχει της Θείας Κοινωνίας.