(Αθήνα 1883 ή 1882 - Αθήνα 1950) Δημοφιλής Έλληνας μουσικοσυνθέτης, αρχιμουσικός, τραγουδιστής, ηθοποιός, μαέστρος και θεωρείται, μαζί με το Νικόλαο Χατζηαποστόλου, οι πατέρες της αθάνατης Ελληνικής Οπερέτας. Έλκει την καταγωγή του από το Λιτόχωρο της Μακεδονίας. Σπούδασε στην Αθήνα, Γερμανία και Ιταλία. Έγραψε πάνω από 80 οπερέτες. Συνέθεσε τραγούδια και μουσική για επιθεωρήσεις και τον κινηματογράφο.
Το τελευταίο του τραγούδι ήταν το ‘Ταργούδι του Μοριά’ σε στίχους του Μίμη Τραϊφόρου που τραγουδήθηκε από τη Σοφία Βέμπο το 1947. Μια προσπάθεια και από τους τρεις αυτούς υπέροχους Έλληνες για εθνική συμφιλίωση. Παρά τη μεγάλη του καλλιτεχνική επιτυχία, τα τελευταία χρόνια της ζωής του αναγκάστηκε, για βιοποριστικούς λόγους, να παίζει πιάνο σε λαϊκά θέατρα και αναψυκτήρια της εποχής.
Προς τιμήν τόσο του ίδιου όσο και του πατέρα του Ιωάννη, δημιουργήθηκε το Ίδρυμα ‘Ιωάννη και Θεοφράστου Σακελλαρίδη’ με έδρα στο Λιτόχωρο Πιερίας, γενέτειρα του πατέρα του.
Μαρτύρησε με άλλους 43 το 250 μ.Χ., επί αυτοκράτορα Δεκίου και ηγεμόνα Φουρτουνιανού, στην Καρθαγένη της Αφρικής επειδή βρέθηκαν ένοχοι για την καταστροφή Ελληνικών ναών, βωμών και άλλων ιερών..
...
Περιπατητικός φιλόσοφος. Είπε σε κάποιον, ο οποιος ουδόλως μίλησε στο Συμπόσιον ότι "εάν είσαι βλάξ εφέρθης ως σοφός και αν είσαι σοφός εφέρθης ως βλάξ".