|
|
Τραγουδιστής: Liberta
Συνθέτης: Liberta
Στιχουργός: Liberta
Χρονολογία: 2012
Απόψε έχασα τη πίστη στην πατρίδα μου, και απορώ που έχει χαθεί η υπερηφάνεια,
Της πίστης και της λευτεριάς τ’ αποκαΐδια μου, δε θα στα πλέξω απόψε δάφνινα στεφάνια!
Μα θα στα πω έξω απ’ τα δόντια αυτά που σφίγγουνε, και θα κοιτάς μέσα στα μάτια όταν μιλάω,
Δεν είμαι κάποιος να σε κρίνω όμως άκου με, γιατί δεν έμαθα αυτιά να πιπιλάω.
Είσαι ένας δέσμιος αδερφέ μου του ονείρου σου, ενός ονείρου που σου τρώει όλα τα όνειρα,
Και όχι δεν μπέρδεψα τα λόγια και τους στίχους μου, μα περιγράφω την ψυχή σου στα λασπόνερα.
Ξέρεις? αυτά που πρώτος τρέχεις για να γλύψεις, που σου πασάρουν σα ζωή και εσύ γουστάρεις,
Και είσαι τόσο παθητικός που υποκύπτεις, και αν σε ρωτήσουνε θα πεις το κουμαντάρεις.
Από γενιά σε γενιά σε κοροϊδεύουνε, δεν είσαι κάτι παραπάνω από ένα πιόνι,
Αν τους βολεύει το «βασιλιά» σκοτώνουνε, μ’ αν όχι είσαι άλλος ένας, μη σ’ αγχώνει.
Εξάλλου ξέρουνε, η βλακεία είναι ανίατη, και ότι και αν κάνουνε εσύ θα διαρκείς,
Κάθε τέσσερα χρόνια, παρωπίδες και φύγαμε! Είσαι μαλάκας περιωπής.
Μη σε ακούσω ξανά να κλαφτείς για τους μισθούς σου, και μη τολμήσεις να σηκώσεις το κεφάλι,
Κάτσε και ψάξε τη λύση στους θεούς σου? -μεγάλη κουβέντα, γι’ αυτό στη κάνω χαλάλι- !
Και σταμάτα ρε να κρύβεσαι πίσω απ’ τη κουρτίνα, και απλά να ρίχνεις δυο κλεφτές ματιές στο κόσμο,
Έχεις μπει μοναχός σου καραντίνα, μα εγώ σου λέω πως η χαρά και η ουσία είναι στο δρόμο.
Και αν βγεις εκεί έξω και πάρεις τη ζωή μες τα χέρια σου, θα είσαι ένας κόμπος ακόμα,
Μίας θηλιάς που θα κάνει φωτεινά τα μεσημέρια σου, και κάποιους άλλους λιώμα!
Γι’ αυτό σου λέω αδερφέ μου πουθενά εμπιστοσύνη, τόσα χρόνια φωνάζεις σε κοινωνία κουφή,
Και παίρνω απάνω μου όλη την ευθύνη, μιας πατρίδα που μ’ έκανε να ντρέπομαι γι’ αυτή.
Απόψε!
Δε θα σ’ αφήσω να με πάρεις μαζί σου μες τη βλακεία των καιρών.
Απόψε!
Έιπα να έχω τα μάτια άνοιχτα και να δηλώσω το μυαλό μου παρόν.
Γιατί απόψε!
Δε θα καθήσω μπροστά απ'τη τηλεόραση κλεισμένος μες το σπίτι μου!
Απόψε!
Θρηνώ για το λαό μου! Μια πατρίδα βουβή και τη χαμένη πίστη μου!
Έτσι και εγώ το μήνυμα σου πήρα φίλε μου, και από τις πράξεις σου σε βάφτισα υπόλογο,
Εσύ ακούς δημοκρατικό διάλογο, ενώ εγώ έναν δικτατορικό μονόλογο.
Στο ίδιο έργο που με έχουνε κομπάρσο τους, εσύ νομίζεις ότι πρωταγωνιστείς,
Και αν οι φελλοί επιπλέουν με το θράσος τους, οι λίγοι σαν και εμένα είναι ήρωες αφανείς.
Τράβα λοιπόν τη κουρτίνα που σου κρύβει την εικόνα, και αν δε το κάνεις θα βαλθώ να στη ξηλώσω,
Σε έναν τοίχο εκεί απέναντι δυο γράμματα μόνα, ίσως να λένε την αλήθεια που παλεύω να σου δώσω.
Μακάρι να τα έβλεπε ο καθένας από εμάς, και να μην είναι όπως εσύ αραχτός στο σπιτικό σου,
Γι’ αυτό σε ρωτάω ρε και δε μου απαντάς, ποιο θα `ναι άραγε το μέλλον των παιδιών σου;
Και αν νομίζεις ότι απλά το υπερασπίζεσαι, όταν σκορπάς τη ΚΑΘΕ ψήφο, χωρίς υπερβολή!
Θα το αρνηθείς! Μα είμαι εδώ να σου θυμίσω, ότι έβαλες φασίστες στη βουλή.
Με τη πάρτη μας γελάνε και αλήθεια το γουστάρω, οι μνηστήρες πιο πολλοί από αυτούς της Πηνελόπης,
Στο κορμάκι μας επάνω ανοιχτό διακοπο-δάνειο, και γίναμε η πουτάνα της Ευρώπης.
Και αλήθεια δε με νοιάζει αν γεννήσαμε ιδέες, και αν αφήσαμε στο χρόνο δυο μνημεία,
Εγώ βλέπω ότι το μόνο που υπάρχει στην Ελλάδα σαν ιδέα «Ελευθερίας», είν’ η πλατεία!
Γι’ αυτό σου λέω ότι έχασα τη πίστη μου, δε περιμένω πλέον κανέναν να με σώσει,
Αυτόχειρας στο Σύνταγμα βαφτίστηκα, και άφησα ένα γράμμα το μυαλό τους να στοιχειώσει.
Μα κάτι μου λέει ότι δεν ήταν αρκετό, για έναν λαό πνευματικά και ψυχικά εξαθλιωμένων,
Τι και αν σου έδειχνα τη μέση οδό, το όνομα σου πάντα έγραφες στη λίστα των χαμένων.
Μα κοίτα που δεν ξύπνησες από το λήθαργο σου, και ελάχιστη μετάνοια δεν είδα πουθενά,
Ίσως να σου `χει μείνει και η ελπίδα στον εαυτό σου, μα Έλληνα περίμενε! Το έργο ξεκινά!
|
