Ωραιότατος νέος της Βοιωτίας, γιός του ποτάμιου θεού Κηφισού και της νύμφης Λειριώπης. Η μάνα του του είχε πει ότι θα έμενε πάντα ευτυχισμένος αν δεν έδινε τόση σημασία στην ομορφιά του. Σύμφωνα με τον Οβίδιο αυτός έκανε το αντίθετο θαυμάζοντας συνεχώς τον εαυτό του στα νερά του ποταμού.
Έτσι δεν έδωσε καμία προσοχή, καμιά σημασία και δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτα της, δίδυμης αδελφής του, νύμφης Ηχούς η οποία, αργοπεθαίνοντας από έρωτα, συνεχώς τον καλούσε. Αποτέλεσμα ήταν η μεν φωνή της Ηχούς να εξασθενεί συνέχεια, σαν ηχώ, σε τρόπο ώστε ν' ακούγονται μόνο οι τελευταίες συλλαβές και να σβήνει, ο δε Νάρκισσος να πεθαίνει αυτοθαυμαζόμενος στο νερό του ποταμού που το χρησιμοποιούσε σαν καθρέφτη.
Στη θέση εκείνη μετά από λίγο φύτρωσε το ομώνυμο άνθος ως σύμβολο της φθοράς και των χθόνιων (χθων=γη)) θεοτήτων.